گرچه می دزدد نگاهم را نگاه دیگری

بی هدف زل میزنم بر روی ماه دیگری

از منِ آزرده خاطر بارها سر می زند

در خلالِ اشتباهم اشتباه دیگری

عمری از بی احتیاطی در مسیر زندگی

بارها افتادم از چاهی به چاه دیگری

کوچه ی تنهاییم را میگذارم پشت سر

تا بیاسایم دو روزی درپناهدیگری

یاکه از زندان‌ مذهب میگریزم‌ یاکه‌ غم

بر‌‌ سرم آتش بریزد با سپاه دیگری

برنخیزد کاوه‌ای‌‌ تا مدتی گیرد به‌دست

سرزمین کورشم را پادشاهِ دیگری

آن‌چنان نالم که‌ نیاز دوریِبانو عسل

روز و شب زاری کندبا سوز آه دیگری

نبـــودی بـا مـنِ افســرده مـأنـوس

که شبهایم شود روشن چوفانوس

بـــدون روی تــو در عمـق شب ها

شدم عمری دچار وهــم و کابـوس

خبــر داری کــــه تنهــا می نشینـم

غــروب جمعــه را با آه و افسوس

گـــــرفتــارم بیــا بشکن قفــس را

که شاید پر بگیرد مـرغ محبــوس

اگـــــر ای نــم نــم بـــاران نبـــاری

کــویر دل دهــد گل هـای مأیـوس

چه خوش باشدکه باهم پاگذاریم

من و تو بین جنگل هـای چـالوس

مگــــر بـانــو عسـل منّـت گـــذاری

مـنِ شیــدا تو را آیـم بــه پا ﺑﻮﺱ

غنچه لب شهر ِ غزل ﺑﯽ ﺩﻝ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﮐﻨﺪ

ﺭﺍﻫﯽ ِ بـاغ سنبـل و ﺩﺷـﺖ ِ ﺷﻘــﺎﯾﻘـﻢ ﮐﻨﺪ

ﮔـﻢ ﺷﺪﻩ ﻟﺤﻈــﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺩﺭ ﮔﺬﺭِ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎ

ﺭﻧﮓ ِ ﻗﺸﻨﮓ ِﭼﺸـﻢ ﺍﻭ ﻣﺤـﻮ ِ ﺩﻗـﺎﯾﻘـﻢ ﮐﻨﺪ

وا بکنـم پنجره را رو بـه رخ ِ صبح ِ سپید

در تب و تابم که مگر جلوه به مشرقم کند

دختـر ِ ناز ِ شهر گل بـا زدن ســاز و دهــل

ﺭﻗـﺺ و سماع و زمزمه ﺩﺭ ﺑـﺮِ خاﻟﻘﻢ ﮐﻨﺪ

ﺩﻓﺘـﺮ ِ ﺍﺣﺴـﺎﺱ ﻣـﺮﺍ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻫــﻢ ﻭﺭﻕ ﺯﻧﺪ

ﺗﺎ ﮐــﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻬﺘــﺮﯼ ﺑـﻪ ﻭﺿــﻊِ ﺳﺎﺑﻘـﻢ ﮐﻨﺪ

ﻣﻦ ﻧﻪ ﺻﺒﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮔﻠﯽ

ﺭﻭﺳــﺮﯼ ﮔـﻞ ﮔﻠﯽ ﺍﺵ ﺑـﺎﺩِ ﻣـﻮﺍﻓـﻘﻢ ﮐﻨــﺪ

ﺑــﺮﻕ ﻧﮕـﺎﻩِ ﻧﺎﻓـــﺬﺵ ﺍﺯ ﻫﻤﮕـﺎﻥ ﺩﻝ ﺑـﺒــﺮﺩ

ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﺍﮔـﺮ ﺩﻝ ﻧﺪﻫﻢ ﺧـﻮﺍﺭِ ﺧﻼﯾﻘﻢ ﮐﻨﺪ

برﮐﻪ خشک وخالی ام آخر ِﺩﺷﺖ ِ ﺑﺮﻫﻮﺕ

خنده ی بانو عسلم ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺷﺎﯾﻘـﻢ ﮐﻨﺪ

در کوچه ی ما بوی بهار از بدن توست

امـروز مگـر جشن شکوفا شدن توست

پرمی کشم از شوق و سر از پا نشناسم

وقتی کـه بدانم خبــر از آمـدن توست

سیبی که دوچندان بکندحرص و ولع را

ازجنس هوس باشد و در پیرهن توست

از بس که شدم خیره به لبخند ژکوندت

دل در هوس غنچه ی تنگ دهن توست

نایاب تر از عطــر گــرانقیمت اعـلاست

مشکی که فرآورده ی گلبرگ تن توست

از هر سه طرف بوسه زند بـر سر زلفت

وقتیکه صبا پرسه زنان در وطن توست

بانـــو عسلم شر شرابـــریشم مواج

از خرمن گیسوی شکن در شکن توست

روز و شب منتظـرم تازه بهـاری بـرسد

تا مگـر نغمـه ای از بانگ ِ هزاری بـرسد

سر به سجاده گـذارم که به هنگام دعا

رو به صحرای دلم صبر و قراری برسد

غم‌ مخور ایدل غم‌دیده که‌در باغ بهار

موسم خوشدلی و گشت وگذاری‌برسد

زده ام بـا دل ِ پـر غصـه در‌ ِ میـکده را

که بـه دادم نفسی شُرب خماری‌ برسد

لااقل چشم تــرم را کـه بدوزم بـه افق

کم کم از سر زدن ِ شعله شراری بـرسد

میدهد مـژده مرا نم نم باران که سحر

بــوی عشق از گـذر ِ یکه سواری بـرسد

مهــربانو عسلم شانه بــه گیسو که زند

شُر شُر ِ زمــزمه از نغـمه ی تاری برسد

در عمـر خــود ندیدم بی اعتناتر از تو

در این جهان نباشد کس بیوفاتر از تو

من هم به فکـر آنـــم تا آنکه بگـذرانم

دورانِ دیگـــری را بـا آشنــاتــر از تــو

شیـــرینیِ لبانــت زهــرِ هــلاهـــلم باد

کـامی اگــــر نگیـرم از دلـــرباتـر از تو

اصلاً درخت سیبم وقتی دهد شکوفه

هم بهتر ازتو باشد هـم با صفاتر از تو

روزی اگر گذارم افتد به شهر خـوبان

دل می ربایـد از مـن بالا بلاتـر از تـو

در لابـلای شعــرم بایـد عسل بگـویم

شهری به خود ندیده پر ادعاتر از تو