اهورا عشق واحساس آفریده

گلستانی پُــر از یاس آفـریده

خدایِ معجـزه تنـدیس زن را

به روی دوشِ الماس آفریده

در این وادی دلِ شـادی نمـانَد

نشــان از رنـگ ِ آبــادی نمــانَد

پریشانتر مگـردان خاطـرت را

که‌ از مـا یک نفس یادی نمانَد

دخترم جانِ دلم جوجه ی دور از بغلم

گندم ِ تازه به دست آمـده از مـاحَصَلم

غــزلِ سـر زده از طبـع تبـالـوده ی مـن

شعرِجاری شده در پاسخ عکس العملم

امتداد ِ خط عصیانِ شر و شورِ هوس

سنــدِ تـاب و تـب ِ سیب ِ گناهِ غــزلـم

هاله‌ ی رو به زمین آمده از خرمن ماه

جلـوه ی پُـر شررِ شب شکـنِ بی بَـدَلم

چلچـراغ ِ شب ِ مهتـابی و شبهای سیه

روشنی بخش فضای پلوتـون تا زحـلم

میوه ی عشق دو پیوندِ اهوارایی پاک

حاصلِ عمر من وخواهش ِ بانو عسلم

بغلم کن که کمی بوسه به مویت بزنم

قبل از آنی کـه مـرا از تـو بگیرد اجـلم

عشقـم، نفسـم، زنــدگی ام، دلبـــرِ نازم

ای سیب تنت ناب ترین شعرِمجـازم

در سینه ی شب آه وغم‌ وشکوه بریزد

از تار و دف و نالـه ی پُرسوز و گـدازم

در غیبتت از گـوشه ی زنـدان بزند نق

با کــودک محصور درونـم چــه بسازم

در عمق ِ دلــم عشق تو پنهان بوَد امّا

سیلاب ِ سِـرشکـم شدهافشاگـر ِ رازم

گلچهــره ی ِ نـازک بـدن ِ گــونه انـاری

شد بافـه ی گیسوی تــو یلــدای درازم

ازبسکه لبت خوشتر ازانگورِشرابی ست

افتد بـه هوس مـرغ ِ دل از تاب نیازم

با آن کـه هیولای ِ هوس را زدم افسار

گلخـنده ات آخـر بکنـد وســوسه بازم

دلشوره ام از بُعد گـذرگاهِ خمیده ست

چون جنگل چالوسی ومن پیچ هرازم

بانـو عسلم نشئه ی وابسته بـه شهـدم

پیــوسته بـرآنـــم کـــه لبـت را بنـوازم

کویری زاده ی‌ِ اهلِ جنوبم

دچارِ رنگِ اندوهِ غروبم

ندارم دلخوشی در زندگانی

که بر رویِ تنِ تنبک بکوبم

غزالِ حوزه‌ یِ شهر غزل باش

عریزِ محفلِ شیخِ اجل باش

به شیرازم ‌ ببر از راه عرفان

ارم را سروِ نازِ بی بَدَل باش

ﺍﮔﺮ جسمم‌ بسوزد از ﺗﺐ ﻋﺸﻖ

ﻟﺒﻢ ﺭﺍ‌‌ ﻣﯽ ﻓﺸﺎﺭﻡ ﺑﺮ لب ﻋﺸﻖ

نبینی از وجودم ‌ چیز دیگر

بجز خاکسترم را ﺩﺭ ﺷﺐ ﻋﺸﻖ

به رخ کمتر بکش زیبایی ات را

نـــدارم طاقــت رعنــایی ات را

دلـم شد پر تپش وقتی شنیدم

صــدایِ تـق تـقِ دمپـایی ات را