آرشیو شهریور 1395
تا ابد کس نتواند بخرد نازت را
یا بگیرد به بغل آن قدِ طنازت را
نو گل بی بَدل جنگل سبزی که نسیم
گونه گون شانه زند زلف غزلسازت را
دلگشا تا ارم پیرهنت را بگشا
مملوّ از رایحه کن جُلگه ی شیرازت را
چه خوش از جنگل انبوه دنا میشنوم
بوی ِ اغواگرِ آویشنِ تارازت را
دست کوتاه من از ناز تو گردیده دراز
گرچه گاهی نرسد سرو سرافرازت را
مِثلعیسای مسیحی بده یکباره نشان
لااقل نفخهای از آن همه اعجازت را
در پسِ میلهیِ دلگیر قفس کسنشنید
نغمه یِ بی رمقِ مرغ شبآوازت را
شاعر ِ شهر ِ غزلهاعسلت هیچ ندید
اشکِ چشمِ قلم ِ قافیه پردازت را
گـرچه با سنگِ جـفا پایِ دلـم را شکنی
در پیِ وصل تـوام سوگلِ دامـن چمنی
زلف پُرپیچ وخمت را بزن ازچهره کنار
که تشعشع به تن تیره ی شب ها فکنی
آنقَـدر نغمه بریزم به سر سیم سه تار
تا فريبنده برقصی که بخـوانم دهنی
کس و نــا کس نتـواند بکـشد ناز تو را
بس که زیبایی و درحال شکوفا شدنی
صنمِ نازِ پری زاده مگر کیش تو چیست
کـه شرابی لب و لامذهب و نازک بدنی
دلبری ها بکن ای فتنه که درعالم عشق
نــرسد رنــد و حـریفانه بـه پای تو زنی
نفسِ پیـرهنت را عسلـم خـوش بِگُـشا
کــه تو آن باغ بهــارانِ معطـــر بـدنی