ناچــار نبـاشی ﮐـــﻪ بــه ﺍﮐــﺮﺍﻩ ﺑﯿﺎیی

یا آن کــه کمی با دل مــن‌ راه بیـایی

ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻫﺎ ﺍﺷﮏ ﻣﻦ ﻭ ﺭﻭﺩ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ

ﺟـــﺎﺭﯼ ﺷـﻮﺩ ﺁﻧﮕـﺎﻩ ﮐـــﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

هـرچند نیایی بـه دلـم باز امید است

ﺑﺮﻗﯽ ﺑﺰﻧﯽ ﺩﺭﺷﺐ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

ﺷﺐ ﺭﺍ به نگاهی بشکن ﺍﯼ ﻣـﻪ ﺗﺎﺑﺎﻥ

ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐــﻪ ﺑــﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺩﺭ ِ ﺩﺭﮔـﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

بین ﻣﻦ ﻭﺗﻮﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺒﻨﺎﯼﺟﺪﺍییﺳﺖ

ﺁﺧــﺮ ﻧﻪ ﺑـﺮﺁﻧﯽ ﮐـﻪ ﺗـﻮ ﮐــﻮﺗﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

ﺩﺭگریه ودرﻫﻖ ﻫﻖ ﺑﻐﺾ ﻣﻦِ خسته

پیــوسته ﻭ ﭘﯿـﻮﺳﺘﻪ تــر از ﺁﻩ ﺑﯿﺎیی

ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ ﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺮﻡ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎﺭﺍ

ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺰﻧﯽ ﺑــــﺮ ﺩﺭ ﻭ ﺩﻟﺨــﻮﺍﻩ ﺑﯿﺎیی

بانـو عسلم بـا همــه ی تاب و تــوانم

ﺁﻫﯽ ﮐﺸـﻢ ﺍﺯ ﺩﻝ ﮐـــﻪ ﺗـﻮ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

دانم که دل افسرده و بیمار بمیرم

ﺍﺯ درد ﻭ ﻏﻢ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

ازحال خرابم احدی نیست خبردار

آسیمه سر و بیکس و بی یار بمیرم

در باغ پر ازلاله ونسرین به دلم ماند

بر دامنِ ابریشمِ دلدار بمیرم

ای نم نم باران به بهاران نرسیدم

تا در بغل غنچه ی بی خار بمیرم

ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺯﻟﺰﻟﻪﯼ ﻧﺎﻟﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ

بی زمزمه در ﮐﻠﺒﻪ ﯼ ﺁﻭﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

دلگیر تر از حسرت پروانه ی بی پر

در پیله ای از غصه یِ کشدار بمیرم

در مسلخ بیدادِ غم و اینهمه غصه

از دوری بانو عسلم زﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

نگرفتی خبــر از گمشده راهی گاهی

که بپرسی مگراز حال‌ تباهی گاهی

سال ها منتظـرم تا کـه برآورده کنی

آرزوهــای دلـــم را بــه نگاهی گاهی

دودِ اسپند غلیظی به تن کوچه زدم

که گـزندت نزند چشم‌ سیاهی گاهی

اززمانی که تو را عاشق دلبسته شدم

نزدم‌ زل به رخِ دلبر ِ ماهی گاهی

میکنم شکوه که درکلبه ی شعرم بزنی

سر بــه خلوتگه ناکـرده گناهی گاهی

توهمانی که بسنجی به ترازوی سخن

وزن احساس مــرا با پـرِ کاهی گاهی

صد صبا میوزد از زلف تو بانو عسلم

گذری کـن بــه دل سوخته آهی گاهی