دلارامم دلی بی کینه دارد

رخی تابان تر از آیینه دارد

دلارامم به سانِ نو عروسان

زر و زیور به روی سینه دارد

ندارم از فراقت بالِ پرواز

که سویت پربگیرم ای گلِ ناز

مگر در یادمانِ روزِ سعدی

ملاقاتت کنم در شهرِ شیراز

بارها گفتم فراموشت کنم اما نشد

زندگی در ترکِ آغوشت کنم اما نشد

بخت خود را در وصالت آزمودم تا مگر

یک دوروزی تکیه بر دوشت کنم اما نشد

گفتم از شعرم بسازم کوزه های پرشراب

در غزلها مست و مدهوشت کنم اما نشد

مادرم را هی فرستادم تو را راضی کند

روز عقدت حلقه در گوشت کنم اما نشد

گفتم ازصحرا بیایی حورِآویشن به دست

سینه را مهمانِ دمنوشت کنم اما نشد

منتظر بودم خزانم را بهار آید بهار

صبح فروردین غزلپوشت کنم اما نشد

با تمام حس و حالم بارها بانو عسل

پیش خود گفتم فراموشت کنم اما نشد