درتاب و تبت حالتِ پروانه به هم خورد

دور از شررِ شعله یِ رخسارِ تو غم خورد

در‌‌ فلسفه‌ کشفم نشد‌ آخر که چگونه

در بینِ دو دلداده تبِ عشق رقم خورد

در موسمِ گل از خنکایِ شبِ شیراز

بر بقعه یِ حافظ نفسِ باغِ ارم ‌ خورد

سوگند به آتشکده یِ روشنِ زرتشت

یاغی شدم از آن که رذیلانه قسم خورد

با‌ جوهر دل نامه نوشتم که بدانند

آثار‌ من از ‌‌ دفترِ معشوقه قلم خورد

در نی لبکم شیونِ فریادِ سکوت است

باور که کند بغض گلو غصه یِ کم خورد

بانو عسلم رفتی و صد سیلیِ محکم

بر صورتم ‌از دست خداوندِ ستم خورد

وقتی که خیالت را در تنگِ بغل ﮔﯿﺮﻡ

از ﮐﻨﺪﻭﯼِ لب‌هاﯾﺖ پیوسته ﻋﺴﻞ ﮔﯿﺮﻡ

از عشق تو بی تابم کز خوشه‌ی اشعارم

هر گونه شرابی را با ‌طعم غزل گیرم

یک باره ﺩﻝ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ کانونِ ﺗﭙﺶ ﮔﺮﺩﺩ

آن دم ﮐﻪ ﺳﺮﺍﻏﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﻞ ﮔﯿﺮﻡ

ﯾﮏ ﻣﺼﺮﻉ ﭘُﺮ ﮔﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ جذبه‌ی ﺍﻧﺪﺍﻣﺖ

ﯾﮏ ﻣﺼﺮﻉ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﯿﺦ ﺍﺟﻞ ﮔﯿﺮﻡ

چشمان امیدم را بر بام ﺍﻓﻖ بردی

ﺗﺎ ﺭّﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ شب ها ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺯﺣﻞ ﮔﯿﺮﻡ

ﺍﺯ ﻋﺸﻖﺗﻮ شیرینم ﺭﯾﺰﺵ ﺑﮑﻨﺪ ﺻﺨﺮﻩ

ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﻭ ﮐُﺘﻞﮔﯿﺮﻡ

ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ بانو اﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﯿﺎﯾﺶ ﻫﺎ

ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﯼ‌ ﻭﺻﻠﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺰﻭﺟﻞ ﮔﯿﺮﻡ

با هنرمندی خیالت ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

کم کم ﺍﺯ ﮐﻨﺪﻭﯼ لبهاﯾﺖ ﻋﺴﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

ﻭﻗﺘﯽ‌‌از سرچشمه‌ی شعرم ﻧﮕﺎﻫﺖ میکنم

ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﯾﻪﯼ ﭼﺸﻤﺖ ﻏﺰﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

آخر ای آب گوارا از شکر گفتن چه سود

مزه ی ِ ﺭﻭﯼ ِ ﻟﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

می گشایم بال و پر ﺗﺎ قله های کهکشان

ﺭﺩ پایت را اگر روی ﺯﺣﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

نفرتی‌دارم‌عجیب‌از‌ قیل و قال شیخ ِشهر

ﺑﺎﻧﮓِ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺱ ﺑﯽﻣﺤﻞ ﺑﺎﯾﺪﮔﺮﻓﺖ

هر‌ زمانی فرصتی در پایِ منبر رخ دهد

عرصه ی زهد و ریا را از دغل باید گرفت

در غزل وقتی بگردد واژه ای ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﺩﺏ

آب و گِل ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺷﻌﺮ ِ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

کم بزن بر چین موهایت گره بانو عسل

هم چنان ﺍﺯ ﭘﯿﭻ ﺯﻟﻔﺖ ﺭﺍﻩِﺣﻞ باید گرفت

سوگل ِ سر به هوا ‌ ناز و لوَندی تو هنوز

ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ حبه ﯼ ﻗﻨﺪﯼ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ

ﮔﻴﺮﻡ ﺍﺻﻼً نزنی ﺯﻟﻒ ﺳﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭ

روشنی بخش ِ افق های ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ

سروِ‌ بالنده ندارد قد و بالای تو را

در نگاهم‌‌ به بلندایِ‌ سهندی تو هنوز

آید از باغ تن و رنگ فریبایِ لبت

ﮐﻪ به زیبایی ِ گل هاﯼ ِ ﻫﻠﻨﺪﯼ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز

مگر عیّار تو را حوصله سنجد به محک

گنج ذی قیمتی از دوره یِ زندی تو هنوز

ذره ای کم نشد از جاذبه ی ِ دلبری ات

سیب ِ ممنوعه‌ ی مردانه پسندی تو هنوز

نتواند که گزندت بزند چشم ِ حسود

عنبرین پیرهن از عودِ سپندی تو هنوز

تلخی ِ بی حد ِ ما را ببر از قند ِ لبت

عسلم ناجی ِ دل های ﻧﮋﻧﺪﯼ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ

ﺗﻨﯿـﺪﯼ نخ‌ به ﻧﺦ ﺩﺭ ﺗـﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﻡ

ﺩﻣﯿﺪﯼ زندگی ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ

تنــم از عطـر زلفـت ﺑـﻮﯼ ﮔﻞ ﺩﺍﺩ

از آن روزی کــه ﺩﻧﺒـﺎﻝ ﺗـﻮ ﺑـﻮﺩﻡ

شکوفا می شدی در پیش چشمم

که از شادی دل ایدل می سرودم

شبی درحال مستی خواب دیدم

کـه قند از روی لب هاﯾﺖ ﺭﺑﻮﺩﻡ

دمـــادم رو بـــــــروی آستـــانـت

هنــوز ای سـرو بالا ســر فـرودم

بکن سرشـارم از دریـای عشقـت

کــه دل خالی تر از زاینده رودم

چــه میشد ای عسل بانو کنارت

گــره از پیچ زلفـت می گشـودم

ﻣﮕﺮ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ ﺷﺒﯽ که...

ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﮐﻪ...

نگاهم کرﺩﯼ ﻭ دل را ﺭﺑﻮﺩﯼ

ز برمودایِ چشمان ﻭ ﻟﺒﯽ ﮐﻪ...

به من ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ درس‌ِ عاشقی ﺭﺍ

ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﻣﮑﺘﺒﯽ ﮐﻪ...

هنوز از التهابِ داغِ عشقت

ﺗﻨﻢ می سوزد ای گل در ﺗﺒﯽ ﮐﻪ...

کدر‌ باشد چراغِ سرنوشتم

ﺍﺯ ‌ ﺍﻗﺒﺎﻟﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻮﮐﺒﯽ ﮐﻪ...

ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩﻡ ﺑﺮﺱ ﺍﯼ ﻧﺎﺯنینم

ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﯾﺎ ﺭﺏ ﯾﺎ ﺭﺑﯽ ﮐﻪ...

عسل بانویِ قصر آرزوها

تو آن شیرین لب خوش مَشرَبی که ...

سه‌‌ تارِ سرخوشِ ‌ آوایِ‌‌‌‌ من باش

به‌جایِ‌‌ نغمه‌ در‌ نجوای‌ِ من باش

من ﺁﻥ ‌ ﻣﻮﺟﻢ ﮐﻪ‌ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ

ﺗﻮ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭ ﺗﺮﯾﻦ‌‌‌ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺩﻡ ﺭﺍ ‌‌‌ ﺑﻔﻬﻤﯽ

ﺑـﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺩﻗﯿﻘﻪ‌ جاﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

بکش‌ کاشانه‌ یِ شب‌‌ را به آتش

پگاهِ روشنِ فردایِ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

سرِ کویِ وفا مجنون ترینم

به پاس همدلی ﻟﯿﻼﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺭﺍ مگیر از اوجِ خوابم

بیا شیرین‌ترین‌‌ ﺭﻭﯾﺎی‌‌ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

سبوی زندگی‌از باده‌ خالی‌ ست

شراب کهنه‌‌ یِ گیرایِ من باش

عسل بانو تویی باغ بهشتم

بهارِ پُر گلِ مانایِ من باش

بعد‌ ِ عمری دوری و دلواپسی

گم شدم در کوچه‌های بی کسی

باغبان از عقده‌ دورم کرده است

سال ها از عطر ِ ‌ باغِ ‌ ‌اطلسی

ای که دردم را نمی فهمی بدان

در گرفتاری‌ به حرفم می رسی

بیگمان وقتی‌کج افتد سرنوشت

جــایِ شاهین را بگیرد کـرکسی

بـر خلاف ِ آرزویم روزگار

بارها سبقت گرفت از ناکسی

در ازای ِ شور و شادی داده ام

نوجوانی را به سیـب ِ نارسی

رو به‌راهم کن‌ عسل بانو که غم

می کند عمق دلم را وارسی

کم ‌ بکن ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎنی ها ﻣﺮﺍ دلبسته ﺗﺮ

تا قلم کمتر کند وصف تو را ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮ

گوشه یِ چشمیﺑﭽﺮﺧﺎﻧﯽﺑﺮﺍﯾﻢﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ

ﺭﺍﺯ ِ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ‌ ﺑﻤﺎﻧﺪ‌ ‌ سال ها ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮ

گرچه‌ در دهلیز قلبم همچنان داری‌حضور

در نبودت می شود بند دلم بُگسسته تر

در ‌ خیابان‌ از پریشانی به دنبالِ توام

تابه کی خواهی ببینی عاشقت راخسته‌تر

شُرشُر مویت‌ که میریزد به رویِ ﺷﺎﻧﻪات

می شوند از تاب زلفت عارفان ﻭﺍﺭﺳﺘﻪ ﺗﺮ

گفته بودی نشکنی سقف سکوت کوچه را

می کنی آهنگ ِ رفتن را ولی پیوسته تر

در‌ میان ِ دلربایان شاخصی بانو عسل

از تو در شهرم نباشد شهره ای برجسته ﺗﺮ