هرچند کـــه بین مــن و تو کـوه و کُتَل ﺑﻮﺩ

راهی ﮐــﻪ ﻣﺮﺍ ﻭﺻﻞ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻏـــﺰﻝ ﺑﻮﺩ

پیــوسته ﺩﺭ ﺍﯾـــﻦ ﻓﺎﺻﻠـــﻪ ﯼ دلــــهره آور

ﻋﻤــــﺮِ ﻣـــﻦِ آواره ﺑـــﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﺟـــﻞ ﺑـﻮﺩ

ﺁﺩﻡ کـــه چنین ﺳﺠﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ

تصویـــر تـــو بر سر درِ ﺗﺎﺭﯾـــﺦِ ﻣﻠـﻞ ﺑــﻮﺩ

ﺩﺭ ﻭﺍﺩﯼ ﻏــــــﻢ ﺳﺎﺩﻩ ﺗــﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫـﺎﯾﻢ

ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮔــــﺮﺩﻧﻪ ﯼ ﮐـــﻮﻩ ﻭ ﮐُﺘﻞ ﺑﻮﺩ

ﺍﯼ ﯾﺎﺩِ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﮐـــﻪ ﺩﺭ ﮐـﻮﭼـﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ

ﻋﺸﻖ ﻣـــﻦ ﻭ ﺗـــﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﯾﺠـــﺎﺩِ ﻣﺜﻞ ﺑﻮﺩ

ﺩﺭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯼ ﺣﺴﻦ ﺗـﻮ ﺍﯼ ﺷﻤﻊ ﺷﺐ ﺍﻓﺮﻭﺯ

ﺩﺭ ﻣﻌﺒﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻫﺎ ﺑﺤﺚ ﻭ ﺟﺪﻝ ﺑﻮﺩ

ﺩﻝ ﺩﺭ ﮔـــــﺮﻭ ﭼﺸـﻢ ﻭ ﻟﺒﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔـــــﺮﻧﻪ

ﺑﺎ لعبتی ﺍﺯ ﺍﻫـــﻞ ﻣﺤـــﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣــﻞ ﺑﻮﺩ

در محـــفل و در حـــوزه ی مانای غزل ها

ﺷﯿــﺮﯾﻨﯽ ﺍﺷﻌــﺎﺭ ﻣــﻦ ﺍﺯ عشق ﻋﺴـﻞ بود

گر به سروقتم بیایی‌غصه ام کم می شود

زخم دل با پانسمان‌های تو مرهم می‌شود

سروِ سبزِ مانده از دورانِ ایوبم ولی

زیر ِ بارِ ناشکیبایی کمر خم می شود

قلبم از دیوانگی افتد به دستان ِ تپش

در قبال عشق تو وقتی که مُلزم می شود

هر زمانی بگذری از باغ ِ فروردین به ناز

خوش به حال‌شبدر وگلهای مریم می‌شود

در همان حالی که آید پای ِ دلبر در میان

سیب سرخی باعث احساس آدم می شود

ریزد از چشم ِ تب آلود قلم گلواژه ها

بستر ِ شعر و غزل‌ وقتی‌ فراهم می شود

می زند زل بر در و بر گوشه ی دیوارها

آنکه در خلوت دچار ِ حس مبهم می شود

گرچه با یادت هنوزم دلخوشم بانو عسل

چـتـر چشمم در نبودت بارها نم می شود

غم مخور‌ ای دل که دوران نقاهت بگذرد

عاقبت روزی گلِ نشکفته خرّم می شود

بـــه پــرتــوهای شمــع بی زوالت

نـرفت از یـادِ من هــرگز جمــالت

تـویی در کـوچه های خـــاطراتم

نشد روزی کـــه باشم بی خیالت

به وجـــد آید وجـودم هر دقیقه

هنـوز از خنــده هـــای بی مثالت

به خود گفتم که در دورانِ عمرم

میّسر می شود روزی وصــــالـت

شدم آخــــر در این دلبستگی ها

فـدای پیچ زلف و خــط و خالت

هنوز از بی قـــــراری می نشیند

هـــزاران قاصدک بـر روی شالت

نکـــردی ای عسـل بانــو نگــاهی

مــرا با گــوشـه ی چشـــم زلالت

از خود و از همه بیگانه شدن را بلــدم

رفتن از خانه و بی خانه شدن را بلـدم

نه کـه از نابلـدی می روم از راه جنـون

محـو ليـلایم و دیــوانه شدن را بلــدم

سالها لـرزه به دل دارم و بــر روی گسل

ارگ بـم بـودم و ویرانه شدن را بلـــدم

بافه ی زلف نگارم کــه بهم خورده گـره

چون پریشان بشود شانه شدن را بلدم

بی پر و بالم و یک لحظه نباشم نگـران

بزن ای شعله کــه پروانه شدن را بلـدم

باید از هرچـه کـــه دارم عملاً دل بکَنم

از خـود و از همه بیگانه شدن را بلــدم

مـنِ دریا زده هـــرگز به وصالش نرسم

معنی عــاشقِ دردانــه شــدن را بلـــدم

قصـه ها گفته ام از سیـرت بانو عسلم

راوی عشقـم و افسانه شـدن را بلـــدم