ﮔﻔﺘﻢ فدﺍﯼ ﭼﺸﻤﺖ قَدری ﺭﻃﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

ﮔﻔﺘﺎ ﻣﮕﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻟﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دلبری ﮐﻦ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻟﻪ ﺑﻮﺳﻪ

ﮔﻔﺘﺎ که بی حیایی ﺷﺮﻡ ﻭ ﺍﺩﺏ ﻧﺪﺍﺭﯼ

گفتم به یک اشاره کام از لبت بگیرم

ﮔﻔﺘﺎ که شک ندارم ﺍﺻﻞ ﻭ نَسب نداری

ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﻮ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎنی

ﮔﻔﺘﺎ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﮔﺎﻫﯽ ﻗﻬﺮ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

ﮔﻔﺘﻢ که‌پشت پَرچین ﺍﻣﺸﺐﺗﻮﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ

ﮔﻔﺘـﺎ ﻣﮕﺮ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﮔﺸﺖِ ﺷﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

گفتم شراب ناب از لعل لبت ستانم

گفتاکه جرعه‌ای می از منطلب نداری

ﮔﻔﺘﻢ که‌ دین و دل را بانو عسل ﺭﺑﻮﺩﯼ

ﮔﻔﺘﺎ‌که نبضجان ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺏ ﻭﺗﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

دلم تنگ است وچشمم رو به دریاست

غـــروب ِ غـــم هنــوز از دور پیـداست

چــه آسان می نــوردد صخـــره هــا را

همان مـوجی کـه از عشق تو بـرپاست

هنـــــوز آیــد خبـــر از ســوی صحـــرا

کـــه مجنـــون در بــــدر دنبال لیلاست

بـــزن حــرفی بــرای مـــن کــه این جا

سکــــوت لحظـــه هـا پـایـان دنیـاست

بـــه میخــــک هـای نازک دل بگـــویید

کـــه در گلــــــدان ِ گل ارکیده تنهاست

تــو می گفتی کــه خــــورشید طلایی

طلـــوعی بـــر نگاه شعـــر ِ فـــرداست

عسل بــانو بـکش حس را بــه زنجــیر

که این جـــا وادی ِ حبس نفس هاست