ﮔﻔﺘﻢ فـﺪﺍﯼ ﭼﺸﻤﺖ قَـدری ﺭﻃﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

ﮔﻔﺘــﺎ ﻣﮕــﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑـﺮ ﺭﻭﯼ ﻟــﺐ ﻧــﺪﺍﺭﯼ

ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دلبـری ﮐـﻦ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﯿـــﺎﻟﻪ ﺑﻮﺳﻪ

ﮔﻔﺘﺎ کــه بی حیایی ﺷـﺮﻡ ﻭ ﺍﺩﺏ ﻧﺪﺍﺭﯼ

گفتـم بـه یک اشـاره کـام از لبت بگیـرم

ﮔﻔﺘﺎ که شک ندارم ﺍﺻـﻞ ﻭ نَسب نداری

ﮔﻔﺘـﻢ ﻧﺒـﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑـﻮ ﺍﺯ ﻣﻬــﺮ ﻭ ﻣﻬــﺮﺑﺎنی

ﮔﻔﺘـﺎ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﮔﺎﻫﯽ ﻗﻬـﺮ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

ﮔﻔﺘﻢ که دین و ﺩل راباعشوه ای ﺭﺑﻮﺩﯼ

ﮔﻔﺘﺎ اگرچه جان ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺗﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

ﮔﻔﺘﻢ نمی گــذاری ﺍﻣﺸـﺐ ﺗــﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ

ﮔﻔﺘـﺎ ﻣﮕـﺮ ﺧﺒـﺮﻫـﺎ ﺍﺯ ﮔﺸﺖِ ﺷـﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

ﮔﻔﺘـﻢ بگیرم از تـو بانــو عسل ﻃﻠـﺐ ﺭﺍ

ﮔﻔﺘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ چیزی ﻃﻠﺐ ﻧﺪﺍﺭﯼ

دلم تنگ است وچشمم رو به دریاست

غـــروب ِ غـــم هنــوز از دور پیـداست

چــه آسان می نــوردد صخـــره هــا را

همان مـوجی کـه از عشق تو بـرپاست

هنـــــوز آیــد خبـــر از ســوی صحـــرا

کـــه مجنـــون در بــــدر دنبال لیلاست

بـــزن حــرفی بــرای مـــن کــه این جا

سکــــوت لحظـــه هـا پـایـان دنیـاست

بـــه میخــــک هـای نازک دل بگـــویید

کـــه در گلــــــدان ِ گل ارکیده تنهاست

تــو می گفتی کــه خــــورشید طلایی

طلـــوعی بـــر نگاه شعـــر ِ فـــرداست

عسل بــانو بـکش حس را بــه زنجــیر

که این جـــا وادی ِ حبس نفس هاست