از خشم ستم تاب و توانی به تنم نیست

یعنی که نشان از رمقی در بدنم نیست

عمری ست اسیر ِ شب ظلمانی محضم

در بحرِ سیاهی خبر از خویشتنم نیست

یارانِ اجل ‌ دور و برم نیزه به دستند

در دست قفس فرصت پرپر زدنم نیست

از‌ دد صفتان‌ شکوه‌ نباید ‌ که جوابم

جز ضربه ی باتوم و لگد بر دهنم نیست

بیداد ِ زمان حکم به اعدام قلم داد

فریاد به دل هست و زبان سخنم نیست

از بس که ریا در ده ‌‌ ما تفرقه انداخت

انگار که همسایه ی من هم وطنم نیست

بانو عسلم دشت ِ تنم را بزنی شخم

جز بوی دلاویز تو‌ در پیرهنم نیست

گرچه از روز ازل خاکِ ﮔﯿﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

بعدها سبز ﺑﻪ ﺍﮐﺴﯿﺮِ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻤﻮﺩﯼ ﺑﻪ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﻢ ﮐﻪ ﺷﺒﯽ

ﺧﯿﺮﻩ ﺑﺮ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﻭ ﺳﯿﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﮐﻪ تو را دیدم و دیدی تو مرا

ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻟﺐ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﻣﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

ﻣﺎﻧﻊ ﺳﯿﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺻﻒ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ

ﺳﺎﺩﮔﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺳﭙﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

یک نفس پنجره را باز نمودی که سحر

ﺧﻨﮏ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻧﺴﭙﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ

ﻭﻟﯽ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﯼ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

ﺍﯼ ﻋﺴﻞ ﺷﻮﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺑﮕﺬﺷﺖ

ﭘﯿﺮی ام ﺩﺍﺩ ﮔﻮﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺗﺒﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

با عشوه نگاهی به نگاهم کن و برگرد

آشفته ازآن چشم سیاهم کن و برگرد

بیرون ز برینم مکن ای حور بهشتی

باخنده اشارت به گناهم کن و برگرد

در هم بشکن بانفست شیشه ی دل را

در گوشه ای از آینه آهم کن و برگرد

شیرازه ی دل را مبر از آن خم ابرو

هنگام درو ذره ی کاهم کن و برگرد

چون بیژن رسوای زمانم ز زمانه

بی زمزمه زندانی چاهم کن و برگرد

گر بوسه پی بوسه تمنا بنمودم

در پیش همه خوار و تباهم کن و برگرد

حالا که تحمل نکنی ماندن من را

پس بدرقه تا نیمه ی راهم کن و برگرد

با پیچش زلفت ببری مذهب و دین را

عاطر ز نسیمی به پگاهم کن و برگرد

بر من بگشا ای عسل امشب رخ خود را

مهتابی از آن جلوه ی ماهم کن و برگرد

همان روزی که سر دادم سرود زندگانی را

هدر می دادم از عمــرم بهــار نـوجوانی را

بدور از منزل و مأوﺍ شبیه مرغ سر در بال

تحــمل کرده ام عمـــری غم بی آشیانی را

گذشت ِعمر بی حاصل به آسانی بدادآخر

به دستم‌ در خیابان هــا عصای ناتوانی را

خدای ِ روشنایی ها بـه سر وقتم نمی آید

که بر سقف شب آویزم چراغ جاودانی را

هنوز ازعهدوپیمانی که بامعشوقه ام دارم

درون ِ سینه پنهـان می کنـم راز ِ نهـانی را

غم مغروربی منطق بگیردازخوشی سبقت

اگــر از جــان بپــردازی بهــای شادمانی را

من آن مجنون مفتونم که از ناز عسل بانو

درون کوچه می خواند حدیث مهربانی را

شُر شُر ِ شبنم بریزد‌ ﺭﻭﯼ ِ ﺑﺎﻟﯿﻨﻢ ﻫﻨﻮﺯ

ﺩﺭ هوایِ‌ دلپذیر ِ بوی ِ ﻣﺸﮑﯿﻨﻢ ﻫﻨﻮﺯ

روزهای شادی آور هرگز از یادم نرفت

بی قرار از خاطرات پشت پَرچینم هنوز

با نگاهی محو ﺭﻭﯼِ ﻣﺎﻩِ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﺷﺪﻡ

ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺍﺯ زرق وبرق ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻭﺷﯿﻨﻢ ﻫﻨﻮﺯ

گرچه دور از بیستونم میکند خسرو ولی

بی قرار از عشوه هایِ شورِشیرینم هنوز

دزدکی بگشوده بـودم دیده بر اِستاره ها

ﺩﺭﮐﻤﯿﻨﮕﻪ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﯿﻦ روی ﭘﺮﻭﯾﻨﻢ ﻫﻨﻮﺯ

میهنم را سال ها بر بادِ غارت داده است

از حضورشیخِ شیطان گونه بدبینم هنوز

از همان روزی که مفهوم شرابم شد غزل

شعر جاری میدهد پیوسته تسکینم هنوز

صد کبوتر از وجودم تا خدا پر می کشد

میکند بانو عسل از بسکه تحسینم هنوز