چه در محدوده‌ی‌چَشم تو باشم

چه‌‌ ذوب از آتش خشم تو باشم

ببندم دل به رنگ سبز و تیره

که چین دامن ِ یشمِ تو باشم

بگیری میهن از بیداد یا نه

شود زندانی ات‌ آزاد یا نه

تو هم آیا دلت مِثلِ ‌دل من

پر است از آتش ِفریاد یا نه

کنم از دوری ات آواز تا کی

کنی‌ ای نازنینم ناز تا کی

درون کوچه‌ ها باید بچرخم

به دنبال تو در شیراز تا کی

کنار ‌ پنجره در انتظارت

دوپلک خسته باشد باز تا کی

شب از تنهایی ام با تک نوازی

زنم زخمه به سیم ساز تا کی

غزالا در غزل‌احساس‌خود را

کنم از بی دلی ابراز تا کی

به جایِ آن لب ِ سرخِ اناری

زنم لبهای خود را گاز تا کی

عسل‌بانو میان‌خواب و رویا

خیالم را ‌ دهی پرواز تا کی