هر چند که از غصه و ‌ ماتم بنویسم

هرگـــز ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺗﻮ ﮐــﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

ﺻﺤــﺮﺍﯼ ﺩﻝ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻟﺒﺖ ﺗﺸﻨـﻪ ﺑﮕﺮﺩﺩ

هر بار کـه از ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺯﻣﺰﻡ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

وقتیکه ﻗـﻮﺍﻧﯿﻦ ﺑﻬﺸﺘﺖ ﺷﺪﻩ ﻣﺸﮑﻞ

از دوزخ و از عمــق ﺟﻬﻨـﻢ ﺑﻨــﻮﯾﺴﻢ

از تیــره ی عشاقـــم و آشفتــه ﺗﺮﯾﻨﻢ

دیوانــه ام و ﺩﺭﻫــﻢ ﻭ ﺑﺮﻫﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

با زمـــزمه بر ﺍﺭﮒ دلـم ﻟــــﺮﺯﻩ ﻧﯿﻨﺪﺍﺯ

ﺗﺎ ﻣــﺮﺛﯿﻪ ﺑــﺮ ﺯﻟـــﺰﻟﻪ ﯼ ﺑـــﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

ﺍﯼ خرمن گل ﻧﺎﻡ ﺗـﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻠـﻢ ﻋﺸﻖ

ﺑـﺮ ﺑــــﺮﮒ ﮔﻞِ ﻻﻟــﻪ ﻭ ﻣـﺮﯾﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

در نامــه نگفتم ﺑﻪ ﺗـﻮ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺩﻟـﻢ ﺭﺍ

ﺑﺴﺘﺮ کــه ﺷﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻓﺮﺍﻫـــــﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ

بانــو عسلم دکمــه نکــن ﭘﯿـﺮﻫﻨﺖ ﺭﺍ

کز ﺳﯿـﺐ ﺗـــﻮ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺁﺩﻡ ﺑﻨــﻮﯾﺴﻢ

ﺍﺯ ﮐـﺪﺍﻡ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﯿﺎﺋﯽ ﮐـﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ باز ﺑﺒﯿﻨﻢ

ﺑﺮ ﮐـﺪﺍﻡ ﺳﺒﺰﻩ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐـﻪ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ

ﻣﻦ ﮐﻪ مجذوب رخ و چشم فریبای ﺗـﻮﺍﻡ

ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﻍ ﻟﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﭽﯿﻨﻢ

مـانده ام تا چکنم اینهمه افسونگری ات را

آخر از گوشه ی چشمت ﺑﺒﺮﯼ ﻣﺬﻫﺐ ﻭ ﺩﯾﻨﻢ

ندهم دست کسی حلقه ی انگشتری ام را

کـه نگاهی کند از عشق تو بر نقشِ نگینم

ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﻧﮕﻮﯾﻢ ﻏــﻢ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻓﯿﻘﯽ

ﻭﻟﯽ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﭼﻪ ﻏﻤﯿﻨﻢ

ﭼـﻪ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣـﻪ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻨﻤﺎﯾﯽ

ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﻓﻪ ﯼ ﺯﻟﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺗﺮﯾﻨﻢ

ﺍﯼ ﻋﺴﻞ هیچ نگفتم سخن از بوی بهشتت

بِگشا پیرهنت را که توئی ﺑﺎﻍ ﺑﺮﯾﻨﻢ

بیرون زده ای بی خبر ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺠﺎیی

ساکت نشود مـــرغِ دلـم تا تـو ﻧﯿــﺎیی

فـالی زدم از دفتــر منظومه ی حافظ

گفتا به همین زودی زود از سفــر آیی

آخر چه شود عشوه کنان ای مه تابان

در خلــوت ما ثانیـــه ای رخ بگشایی

باآنکه نوا از تپش جشن وصال است

با نــاز و ادا ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ﺁﻫﻨــﮓ ِ ﺟـﺪﺍیی

وقتی بــزنم زل بــه تــن بـرگ شقایق

یعنی کــه تـو نقاشیِ جـذاب ِ خـدایی

وا کن سر شب دکمه ای از پیرهنت را

کز عطر تنت خوش برسد تازه هوایی

از عشق تـو بانو‌ عسلم‌ چشم و خیالم

هرگز نرود در پی ِ هـر ﺑﯽ ﺳﺮ و پایی