نشسته از وجودِ برفِ زیبا

سفیدی بر تنِ باغِ ‌ تماشا

زمستان میرسد وقتیکه پاییز

رود کم کم به استقبال یلدا

اگرچه بی قرار و دل پریشم

زند غم با زبان طعنه نیشم

نمی داندکه شب‌‌ ها با چراغم

دمادم در پیِ یلدایِ خویشم

نو‌ عروسِ جنگل زر می رود

مو طلایِ زرد گستر می رود

دیشب از برفی که باریدن گرفت

مطمئن بودم که آذر می رود

مسیر خش‌خش زردِ دل‌ انگیز

شد از تک دانه های برف لبریز

گمانم برگ ریزان رفتنی شد

که دی ‌ آمد سراغِ باغِ پاییز

مگر ای لاله‌ یِ زیبای عاشق

خبر داری تو‌‌ از جایِ شقایق

بگو در‌ سرزمینِ شهریاران

نباشد زندگی مانند سابق