مگر در کوچه‌ باغِ گل فشانت

به عشق قامت ِ سرو چمانت

صبا در موج موهای تو پیچد

که بر دوشت بریزد گیسوانت

از وجودت میهنم ویرانه شد ازپای بست

بارها آتش زدی باکینه ها درهرچه هست

خورده ای خون هزاران لاله را باحیله ها

درمَثل فرقی نداری باخفاش شب پرست

خیالت رو به رویم بود بانو

وصالت آرزویم بود بانو

نمی دانی در آن رویای رنگی

چه بغضی درگلویم بود بانو

نبودی تا ببینی در زمستان

چه سرمایی پتویم بود بانو

من آن پیرم که‌در اوج‌ جوانی

سپیدی رنگ مویم بود بانو

همانروزی که پرپر شد بهارم

خزان همرنگ رویم بود بانو

شراب‌ زندگی شد زهر مارم

سفال غم سبویم بود بانو

عسل جانم سه تارِنغمه سازت

زبان گفتگویم بود بانو