بسکه سرتاپای ایران را ستم بگرفته است
سرزمین شهریاران بوی‌ غم بگرفته‌ است

امتداد  غصه‌ از دوران  ِ ساسانی  به  بعد
سینه ی فرهنگ‌مارا بیش وکم‌بگرفته‌است

آنچنان‌بی وقفه‌نالیدم‌که دوش‌از هِق هِقم
سیم تارم را نوای زیر‌  و بم  بگرفته است

دشمن آزادی از مکر  و فریب  و  حیله ها
همدلی را سال ها از‌ مُلک‌‌جم بگرفته‌است

مظهر  جهل  و سیاهی  در  دیار ِ معرفت
روشنایی‌  را  به جای متهم  بگرفته است

دفترِاندیشه‌را در سینه پنهان کن که‌ شیخ
زهر چشم از تک تک اهل‌ قلم بگرفته‌است

آرزو دارم  ببینم  با دو  تا چشمم‌  که حق
خون گل ها را ازآن نامحترم بگرفته است

در پگاهِ بی رمق جز بانگ زاری برنخاست
موجِ‌غم‌ بانوعسل درصبحدم بگرفته‌است