زنده‌ ای حس نکند غیر خودت حالت را
که چسان می شکند دستِ قضا بالت را

کس به فـریاد تو یک ثانیه حتی نرسید
گرچه همسایه شنید آن همه جنجالت را

آسمـانی کــه کبود آمـده بــر رویِ سرت
بینـد از اوج ِ سیـاهی بـــــد ِ اقبــالت را

مانده‌ای خسته‌ودرمانده‌که‌بااینهمه‌ظلم
از کــه بایـــد بستـانی حـــق پامــالت را

کـولیِ مست سیه چُـرده ی ِ آینــده نگر
گیـرد از قهوه یِ تـه مانده مگر فـالت را

آرزوهــای ِ زیـادی بــه دلــت مانـده ولی
تا ابــد هــم نـرسی کعبــــه ی آمــالت را

بکن از چشمه‌ی‌ دل هدیه به بانوعسلت
نـم‌ نـم ِ شعــر ِ تــر ِ جـــاری و سیّالت را