گرچه از تاب نگاه ِ پُر شرارش سوختم
در کلاس ِ رهبر ِ اندیشه درس آموختم

گِرد شمع شعله ور پَر میزدم پروانه وار
جز به تعلیم ِ معلم چشم ِ دل نفروختم

نور دانش آفتابم شد که در اعماق شب
جان و دل را‌ با تلالوی ِ چراغ افروختم

شدالفبا درس ومشقم روی میز مدرسه 
تا درآخرجامه‌ای ازجنس دانش دوختم

می چکیداز بیقراری نم نم از چشم قلم
آنچه را در عمر ِ بیمقدار خود اندوختم

سرنوشتم را رقم زد مکتب ِ بانو عسل
گرچه از تاب نگاه ِ پُر شرارش سوختم