آسمان ِ  آبی ام را  هاله ای  از غم  گرفت
روشنایی را سیاهی در بغل محکم گرفت

ظاهر  آمد  زاهدی  با  کوله  باریو از  ریا
با کژی ها راستی را  از دیار  ِ جم  گرفت

بسکه کرد از‌ روز اول دشمنی ها را  عَلَم
رنگ صلح ودوسِتی را ازتن پرچم گرفت

می کنم با آه ِ حسرت یادی از اسطوره ها
میهنم  را در  نبود ِ آرش  و  رستم گرفت

پیرهن را بر  تن ِ  ناز ِ  شقایق   پاره  کرد
خون گرم‌ لاله‌ را با تیغ کین در دم گرفت

از همان‌روزی که شادی از دیارم پر کشید
چلچراغ  روشنم را سایه ی ِ ماتم  گرفت

آنقَدر بانو عسل خونابه  باریدم که دوش
دائم از سیل سرشکم مژه ها را نم‌ گرفت