با آنکه شکستی پسِ پرچین دل ما را
غیر از تو کسی حل نکند مشکل ما را

بعد از تو‌ خداوند ستم  آمد و‌  کوبید
کوبنده تر از قومِ  مغول منزل  ما  را

زد ساغری از باده‌ی غم را به سرشتم 
از روز  ازل‌  آن  که رقم  زد  گِل ما را

با ‌رفتن  باران  همه  را‌ دودِ  هوا  کرد
از هر سه طرف  بادِ  فنا  حاصل ما را

شاید که بلافاصله در عرصه‌یِ‌ خلقت 
گُم  کرده  خدا  تکه ای  از  پازل ما را

اصلا   ندهم  تن  به  تلألؤی  چراغی
تا روی تو روشن  بکند  محفل  ما  را

بانو عسلم  از شـررِ  بـرکه یِ  چشمت 
انواع صدف بـوسه زند ساحل  ما را

آهسته  قدم   رنجه  بکن  روز  وفاتم 
بر  دوش  رفیقان  بنگر  مَحمِل  ما را