دختر ِ گیسو  طلای ِ شهر ِ حافظ حالتان
کم بناز از چشم  ناز  و باغ سن و سالتان

از  نسیمِ   دلربای ِ  عطرِ    زلفت    آمدم
از   خیابانِ   نمازی   تا    ارم     دنبالتان 

سوگلِ باغِ که می باشی که آید هم‌چنان
بویِ   نارنج   از   شعاعِ  دامنِ   تِرگالتان

تِق تِق کفشت که برداردسکوت کوچه‌ را
پشتِ سر پروانه میریزد به روی ِشالتان

لااقل  وِرد ِ زبان  کن  آرزویت را که من
از کتاب خواجه‌ ی عاشق  بگیرم  فالتان

آنقَدر نازی که از‌ قصر بلور  افتاده است
موجی از رنگین کمان بر وسعت اقبالتان

دانه ی ریز سیاهی روی لب داری که ماه
می گشاید چهره از اعجاز خط و خالتان

عاقبت ما را به کشتن می‌دهد بانو عسل
تاب زلف و چشم ناز و گونه‌ های چالتان