5 شهریور 1399
باد صبح عنبـرین بــو قـاصـد یـاری مگر
بوی ِ مُشک دل گشای ِ زلـف دلـداری مگر
هر دم از عطر ملایم کوچه ها پر میشود
هم نفس با غنچه های ناز ِ بی خاری مگر
بوی آویشن فضای خانه را پر کرده است
واژه ی دم کــرده از اشعــار عطـاری مگر
تار و پود ِ بودنت بـوی بهـاران می دهـد
از وجـودِ شبـدر و گلپـونه سـرشاری مگر
باغبان از کار تو دائم شکایت کرده است
عاشق ِ بــوییــدن ِ گل هــای گلزاری مگر
کم بکش دیگر سرک در لابـلای غنچه ها
در پی ِ کشف حجـاب از باغ اسراری مگر
عطـر گل بگـرفته ای از دامـن بانو عسل
حـامــل اکسیـر نـاب مشـک تـاتـاری مگر