ای نسیـم عنبـرین بــو قـاصـد یـاری مگر
بوی ِ مُشک دل گشای ِ زلـف دلـداری مگر

هر دم از عطر ملایم کوچه ها پر میشود 
هم نفس با غنچه های ناز ِ بی خاری مگر

بوی آویشن فضای خانه را پر کرده است
واژه ی دم کــرده از اشعــار عطـاری مگر

تار و پود ِ بودنت بـوی بهـاران می دهـد
از وجـودِ شبـدر و گلپـونه سـرشاری مگر

باغبان از کار تو دائم شکایت کرده است
عاشق ِ بــوییــدن ِ گل هــای گلزاری مگر

کم بکش دیگر سرک در لابـلای غنچه ها  
در پی ِ کشف حجـاب از باغ اسراری مگر

عطـر گل بگـرفته ای از دامـن بانو عسل
حـامــل اکسیـر نـاب مشـک تـاتـاری مگر