با  زمزمه  وا  کن  نفس ِ  ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ
کز  کوچه  فراری  بدهی  دلهرﻩ ﻫﺎ  ﺭﺍ

بر  پیکر شب شعله بزن تا که سیاهی
پایین کشد از جلوه ی تو کرکرﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

درسایه‌ ی طولانیِ شب عامل وحشت
گردن زند از  حکم ِ شبح  هوبره ها را

از بس که  ریا در ده ِ  ما  سابقه دارد
تشخیص ندادم  سره از  ناسره ها  را

بر ساقه ی بی خوشه‌ ی گندم نزند پر
گنجشکی‌  اگر  بو  نبرد  ﻣﻨﻈﺮﻩ ﻫﺎ  ﺭﺍ

جز  مـریم ِ تنهـای ِ مقدس که  بداند؟
در خلوت خود‌  استرس  باکره ها  را

بانو‌‌  عسلم‌  غم نگذارد که  به دیادت
بر پا بکنم  غرفه ای از  ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ‌  ﺭا