وقتی خم ابروی تو در دستِ مداد است
بازارِ   پُر‌  از  رونقِ   نقاش  کساد  است

از هر  طرف  باغ  ارم  بویِ  خوش  آید
آندم که خم‌ زلف تو در معرضِ باد است

ای  میوه یِ  ممنوعه تر از  سیبِ بهشتی
برجستگیِ گونه‌ات از خنده ی شاد است

آتش   بزنی    بر     تن   پروانه   و لیکن 
در گِرد تو پرپر زدن از  شوقِ  زیاد است

بوسیدمت  از  وسوسه  در   عالم   رویا
از عرصه‌ی ذهنم نرود آنچه به یاد است

درمسلک زالو صفتان هیچ عجب نیست
یک عمر اگر  شیخ ریا غرقِ  فساد است

خالی ز هنر باشم و این شعر پر از هیچ 
از دانش محدود من و کوره سواد است

بنشان  عسلم   آتشِ  دل  تشنگی ام   را
گلبوسه ای  از کنج  لبت آب  مراد است