شده گاهی بشوی بی خبر از حال خودت
بدَوی بـر سرِ هـر کـوچه بـه دنبال خودت

یک نفر از تو بپرسد کـه کجـا گم‌ شده ای
بزنی بــر سرِ خـود از بــدِ اقبــال خـودت

جمعی از اهلِ محل دور و برت‌ حلقه زنند
کـه پشیمان بشوی بر سرِ جنجـال خودت

هی بگویی که خودم از ستمم کرده فرار
آهِ  حسرت بکشی دائم  از  اَعمال خودت

مِثل ماتم زده ها کِز بکنی گوشه ی‌ِ دنج
تا دمادم بخوری غصّه بـر احوال خودت

در همان لحظه کـه با دلهـره از جـا بپری
همچنان‌ ور بروی با لب و تبخال خودت

کم کم از  بی کسی ات زل  بزنی  آینه را
بشوی  ثانیه ها خیره  به  تمثال  خودت

ای که دم می زنی از  رفتنِ  بانو عسلت
شده ای  با  ستمت  بانی ِ ابطال خودت