در مَحبس بی پنجره   ﺩﯾﺪﻥ   ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ
ﮔﻠﺒﻮﺳﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ  ﺭﻭﯼ ﺗﻮ  چیدﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ

ﮔﻨﺠﺸﮏ ﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﭘﯽِﺍﻧﮕﻮﺭِ شرابی ﺳﺖ
لبهاﯼ ﺗﻮ شهد  است ﻭ ﻣﮑﯿﺪﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ

ازبس که‌بیفتاده به‌رعشه دل ودستم 
گیسوی تو  را  شانه   کشیدن نتوانم

ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ  ﻋﺼﺎ  ﺗﮑﯿﻪ  ﮐﻨﻢ  ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﯿﻔﺘﻢ
از دست ِ غم  و غصه  دویدن نتوانم

در بهمنِ  پر  حادثه   شلاق  خشونت
بر بال  و  پرم  زد  که  ﭘﺮﯾﺪﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ

گیرم که‌  شدم  تندری  از  بادِ گریزان
ﺩﺭ  ﺩﺍﯾﺮﻩ ﯼِ   ﺑﺴﺘﻪ   وزیدن   ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ

اصلا عسلم از تب و از تاب وصالت 
یک ذره دل از عشق بریدن  نتوانم