هر چند که‌  دور از تنِ  گلزار تو باشم
ای  باغ پر  از غنچه  وفادارِ تو باشم

با دیدن‌  ماه   و   رخِ   زیبای   ستاره
در تاب و تبِ جلوه‌ی رخسار تو باشم

در وسعت شب پیرهنم  را  زدم  آتش
در  راه  قطاری  که  فداکارِ  تو  باشم

یک بار زدم زل به‌ دو تا چشم خمارت
یک‌  عمر بداحوالم و ‌‌ بیمارِ  تو ‌‌ باشم

در کوچه ی مهتاب تو راچشم به راهم
بازآ که هنوز عاشق دیدار تو  باشم

گفتم که  ببندم  سرِ  شب  راه خیالت
تا آن که مگر گوشه یِ  افکارِ تو باشم

نازک‌  دلی ات  را  عسلم   تاب  نیارم
می میرم  اگر ‌‌  باعث  آزار  تو   باشم