با من ِ یک لا قبای  ِ آس و پاس ِ بی پناه
می کند کاری که باشم معتکف در خانقاه

مِثل رهزنهای یاغی عاقبت  برنو به دست
درهوای دخترِخان میشوم مشروطه خواه

هر زمان باد صبا دستی به مویش میزند
می نوازد شانه اش را یک بغل زلف سیاه

آن بلا  بالا که دلها را به غارت برده است
جان ِ من  را روی‌ ِ لب آورده  با  ناز ِ نگاه

تازگی ها داده   فرمان تا  که زندانم کنند
بلکه  دلگیرم  ببیند   در   لباس ِ  راه  راه

گر ‌ در  این بیغوله  بر  دار  ِ مکافتم  زنند
کس نسوزد جان ودل بر سربدار ِ بی گناه

گرچه در پیش ِ خوانین سر  نیاوردم فرو
باید از عشق ِ عسل بانو بگردم سر به راه