21 آبان 1394

روزی   که   ﺷﻨﯿﺪﻡ   ﺧﺒﺮِ     آمدﻧﺖ  ﺭﺍ
گفتم  بگذاری   که   ببوسم   دهنت را

هر چند که  پیوسته  تر از  باد  بهاران
آورده   صبا   رایحه یِ    پیرهنت   را

ییلاﻕ‌  ﺗﺮ  ﺍﺯ  ﻣﻨﻄﻘﻪ ﯼِ  ﻗﻄﺐ  ﺟﻨﻮﺑﻢ
راهی شده ام ﻋﺮﺻﻪ ﯼ ﻗﺸﻼﻕِ ﺗﻨﺖ ﺭﺍ

در اوجِ  خیالم  چو   ﭘﺮﺳﺘﻮﯼِ  ﻣﻬﺎﺟﺮ
پرواز   کنم‌  ﺁﺏ  ﻭ  ﻫﻮﺍﯼِ   ﻭﻃﻨﺖ  ﺭﺍ

آوا  شدم  از  فَرطِ  هیاهو  که  نچیند
گنجشک هوس میوه دشت ودمنت را

دور از نفسِ  باغِ  ارم   نرگسِ  شیراز
بوییده   مگر   عطر   بهشتِ  بدنت را

ﺗﺮﺳﻢ  ﮐﻪ  ﺻﺒﺎ  ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺍﺕ ﺭﺍ  بدراند 
ﺗﺎ ﺷﺎﻧﻪ  ﺯﻧﺪ  ﺯﻟﻒِ  ﺷﮑﻦ ﺩﺭ  ﺷﮑﻨﺖ ﺭﺍ

بانو  عسلم  در  وسط  دشت   گلایُل
ﺑﺮ ﭘﺎ ‌ ﺑﮑﻨﻢ  ﺟﺸﻦِ  ﺷﮑﻮﻓﺎ  ﺷﺪﻧﺖ  ﺭﺍ