روزی   که   ﺷﻨﯿﺪﻡ   ﺧﺒﺮِ     آمدﻧﺖ  ﺭﺍ
گفتم  که  حریصانه  ببوسم   دهنت را

هر چند که  پیوسته  تر از  باد  بهاران
آورده   صبا   رایحه یِ    پیرهنت   را

ییلاﻕ‌  ﺗﺮ  ﺍﺯ  ﻣﻨﻄﻘﻪ ﯼِ  ﻗﻄﺐ  ﺟﻨﻮﺑﻢ
راهی شده ام ﻋﺮﺻﻪ ﯼ ﻗﺸﻼﻕِ ﺗﻨﺖ ﺭﺍ

در اوجِ  خیالم  چو   ﭘﺮﺳﺘﻮﯼِ  ﻣﻬﺎﺟﺮ
پرواز   کنم‌  ﺁﺏ  ﻭ  ﻫﻮﺍﯼِ   ﻭﻃﻨﺖ  ﺭﺍ

آوا  شدم  از  فَرطِ  هیاهو  که  نچیند
گنجشک هوس میوه دشت ودمنت را

دور از نفسِ  باغِ  ارم   نرگسِ  شیراز
بوییده   مگر   عطر   بهشتِ  بدنت را

ﺗﺮﺳﻢ  ﮐﻪ  ﺻﺒﺎ  ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺍﺕ ﺭﺍ  بدراند 
ﺗﺎ ﺷﺎﻧﻪ  ﺯﻧﺪ  ﺯﻟﻒِ  ﺷﮑﻦ ﺩﺭ  ﺷﮑﻨﺖ ﺭﺍ

بانو  عسلم  در  وسط  دشت   گلایُل
ﺑﺮ ﭘﺎ ‌ ﺑﮑﻨﻢ  ﺟﺸﻦِ  ﺷﮑﻮﻓﺎ  ﺷﺪﻧﺖ  ﺭﺍ