ﻭﻗﺘﯽکه نباشی‌ گل خوش‌ رایحه پیشم
دلگیر تر از بغض فروخورﺩﻩ ﯼ ﺧﻮﯾﺸﻢ

از  فاصله ها   معبدِ  جادویی   چشمت
دورم  کند ﺍﺯ فلسفه ی ﻣﺬﻫﺐ  ﻭ ﮐﯿﺸﻢ

دنبال  تو  ای   مشعلِ  تاریخیِ   شهرم 
در   پشت  درِ   نقره تنِ  کاخ   هَدیشم

ناخن  بکشم  بر در و  بر سینه ی دیوار
روزی که ‌ نپرسی کمی  از حال  ﭘﺮﯾﺸﻢ

آندم ﮐﻪ فشردی به دو ﺩﺳﺘﺖﭼﻤﺪﺍﻥ ﺭﺍ
رفتی ﮐﻪ ﻧﺴﺎﺯﯼ  صنما ﺑﺎ  ﮐﻢ  ﻭ  ﺑﯿﺸﻢ

گفتا که تو  را سوز  درون سینه شکافد
اسرار   دلم را چو  بگفتم   ﺑﻪ  ﮐﺸﯿﺸﻢ

ما را غم‌  بی مهری ات  انگشت نما کرد
آشفته و  زخمی شده از ﻃﻌﻨﻪ ﻭ ﻧﯿﺸﻢ

پاسخ ندهد زخم نمک خورده به مرهم
بانو‌  عسلم  چاره  بکن   بر  ﺩﻝ  ﺭﯾﺸﻢ