با  هنرمندی  خیالت ﺭﺍ  ﺑﻐﻞ  ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ
کم کم ﺍﺯ ﮐﻨﺪﻭﯼ لبهاﯾﺖ ﻋﺴﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

ﻭﻗﺘﯽ‌‌از سرچشمه‌ی شعرم ﻧﮕﺎﻫﺖ میکنم
ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ  ﺁﺭﺍﯾﻪﯼ ﭼﺸﻤﺖ ﻏﺰﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

آخر  ای آب گوارا از شکر گفتن  چه سود
مزه ی ِ ﺭﻭﯼ ِ ﻟﺒﺖ ﺭﺍ  ﺩﺭ  ﻋﻤﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

می گشایم بال و  پر  ﺗﺎ قله های کهکشان
ﺭﺩ  پایت را  اگر  روی  ﺯﺣﻞ  ﺑﺎﯾﺪ  ﮔﺮﻓﺖ

نفرتی‌دارم‌عجیب‌از‌ قیل و قال شیخ ِشهر
ﺑﺎﻧﮓِ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺱ ﺑﯽﻣﺤﻞ ﺑﺎﯾﺪﮔﺮﻓﺖ

هر‌  زمانی فرصتی  در  پایِ منبر رخ دهد
عرصه ی زهد و ریا را از دغل باید گرفت

در غزل وقتی بگردد واژه ای ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﺩﺏ
آب و گِل ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺷﻌﺮ ِ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺖ

کم  بزن بر چین  موهایت گره بانو عسل 
هم چنان ﺍﺯ ﭘﯿﭻ ﺯﻟﻔﺖ ﺭﺍﻩِﺣﻞ باید گرفت