کم  ‌ بکن  ﺑﺎ   ﻣﻬﺮﺑﺎنی  ها   ﻣﺮﺍ دلبسته ﺗﺮ
تاکه شعرم کم کند وصف تو را ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮ

گوشه یِ چشمیﺑﭽﺮﺧﺎﻧﯽﺑﺮﺍﯾﻢﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ
ﺭﺍﺯ ِ  ﻣﺎ  ﺑﺎﯾﺪ ‌ ﺑﻤﺎﻧﺪ‌ ‌ سال ها   ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮ

گرچه‌ در دهلیز قلبم همچنان داری‌حضور
در  نبودت می شود  بند  دلم  بُگسسته تر

سال ها از  فرط  تنهایی  به  دنبالِ   توام
تابه کی خواهی ببینی عاشقت راخسته‌تر

شُرشُر مویت‌ که میریزد به رویِ  ﺷﺎﻧﻪات
می شوند از تاب زلفت عارفان ﻭﺍﺭﺳﺘﻪ ﺗﺮ

گفته بودی نشکنی دیگر سکوت کوچه را
می کنی آهنگ ِ رفتن  را  ولی  پیوسته تر

آن قَدَر  نازی که حین خنده ها  بانو  عسل 
گونه ات  از سیب  لبنانی شود برجسته تر