ای ناب تر از میوه یِ  ﺷﯿﺮﯾﻦِ    ﺭﺳﯿﺪﻩ
از قندِ   شکر   ریزِ  ﻟﺒﺖ   کس نچشیدﻩ

باید به  بغل  گیرمت  ای   گونه  اناری
پا پس نکشد عاشقت  از رای و عقیده

ﺑﺎ  دلبری‌ ات‌ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ﺁﺗﺶ  ﺑﻪ ﻭجودم
ﭘﺲ ﮐﯽ ﺑﺸﻮﯼ  مرهم ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺐ  ﺗﭙﯿﺪه

با آن که  خدا خالق  آثار  قشنگ  است 
طرحی  به  فریبایی  چشمت  نکشیده

گلواژه   بپاشم   که  بیایی  به   سراغم 
با دامنی از   مثنوی و  شعر  و ‌‌ قصیده

از بسکه صبا روسری ات را به‌عقب برد
صد کوچه‌‌ معطر ‌ شده  از  بوی وزیده

بانو  عسلم  عاقبت  از  عشق  وصالت
جان را   بدهد  واله ی تو بر  سر  ایده