ﺍﺯ ﮐـﺪﺍﻡ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﯿﺎﺋﯽ ﮐـﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ باز ﺑﺒﯿﻨﻢ
ﺑﺮ ﮐـﺪﺍﻡ ﺳﺒﺰﻩ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐـﻪ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ

ﻣﻦ ﮐﻪ مجذوب رخ و چشم فریبای ﺗـﻮﺍﻡ
ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﻍ ﻟﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﭽﯿﻨﻢ

مـانده ام تا چکنم اینهمه افسونگری ات را
آخر از گوشه ی چشمت ﺑﺒﺮﯼ ﻣﺬﻫﺐ ﻭ ﺩﯾﻨﻢ

ندهم دست کسی حلقه ی انگشتری ام را
کـه نگاهی کند از عشق تو بر نقشِ نگینم

ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﻧﮕﻮﯾﻢ ﻏــﻢ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻓﯿﻘﯽ
ﻭﻟﯽ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﭼﻪ ﻏﻤﯿﻨﻢ

ﭼـﻪ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣـﻪ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻨﻤﺎﯾﯽ
ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﻓﻪ ﯼ ﺯﻟﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺗﺮﯾﻨﻢ

ﺍﯼ ﻋﺴﻞ هیچ نگفتم سخن از بوی بهشتت
بِگشا پیرهنت را که توئی ﺑﺎﻍ ﺑﺮﯾﻨﻢ