بیرون زده ای بی خبر ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺠﺎیی
ساکت نشود مـــرغِ دلـم تا تـو ﻧﯿــﺎیی

فـالی زدم از دفتــر منظومه ی حافظ
گفتا به همین زودی زود از سفــر آیی

آخر چه شود عشوه کنان ای مه تابان
در خلــوت ما ثانیـــه ای  رخ بگشایی

باآنکه نوا از تپش جشن وصال است
با نــاز و ادا ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ﺁﻫﻨــﮓ ِ ﺟـﺪﺍیی

وقتی بــزنم زل بــه تــن بـرگ شقایق
یعنی کــه تـو نقاشیِ جـذاب ِ خـدایی

وا کن سر شب دکمه ای از پیرهنت را
کز عطر تنت خوش برسد تازه هوایی

از عشق تـو بانو‌ عسلم‌ چشم و خیالم
هرگز نرود در پی ِ هـر ﺑﯽ ﺳﺮ و پایی