امـــروز تـویی ساقی ﻣﯿﺨـﺎﻧﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧﻪ
مستم بکنی ﺑـﺎ ﺩﻭ ﺳﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧـﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧﻪ

از جلـوه ی مهتاب ِ رخ و بـرق نگاهت
روشن بشود منـزل ﻭ ﮐـﺎﺷﺎﻧﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧـﻪ

ﺑﺎ خال لب و زلف خم و گونه ی چالت
ره می زنی از عارف و فــرزﺍﻧﻪ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ

از روی لبت ریـزد و پیوستـه بـــریــزد
هنگــام تبسم درّ و دردانـــه مگــــر نه

لرزانده ای از فاصله هــا ارگ دلـــم را
ﭼﻮﻥ ﺯﻟـﺰﻟﻪ ﺍﯼ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻭﯾــﺮﺍﻧﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧﻪ

مـرغ سحــر از نازکی طبع تـــو گــوید
وقتی کــه کند نغمه ی مستانه مگـر نه

بانــو عسلم دائمــاً از شعلــه ی رویـت
ﺁﺗﺶ ﺑـــﺰﻧﯽ ﺑﺮ ﭘـﺮ ﭘــــﺮﻭﺍﻧﻪ ﻣﮕــــﺮ ﻧﻪ