یکی بی کینه از من دل گرفته
که در ژرفای جان منزل گرفته

نمی دانم که دیگر کی رسد دست
بر آن زلفش که بوی هِل گرفته

خداوندا ببینم نیمه ی شب
که دنیا را مه کامل گرفته

مکن گاهی نگاهی در نگاهش
که هوش از غافل و عاقل گرفته

نگون سازد به آنی صخره ها را
چنان موجی که در ساحل گرفته

خیالش می کشد بر روی دارم
مگر در کوچه ها قاتل گرفته؟

اگر بینی که زار و ناتوانم
دو پایم را به سختی گِل گرفته

زند طعنه عسل بر روزگارم
چرا بر من چنین مشکل گرفته