قبـل ﺍﺯ ﺁﻧﯽ ﮐـﻪ نشینم نفسی ﺩﺭ ﺑـﺮﺷﺎﻥ
گل خوش منظره چیدﻡ ﭼﻮﮔﻞﻣﻨﻈﺮﺷﺎﻥ

ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐـﻪ مـنِ مستِ پـریشان ﺷﺪﻩ ﺍﻡ
ﻋﺎﺷﻖِ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻟﺐ ﻭ ﺯﻟﻒ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﻨﺒﺮﺷﺎﻥ

مانده ام تا کـه مگر ﭘﻨﺠـﺮﻩ ای وا بشود
ﮐـﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺗﻦ ﻣـﻪ ﭘﯿﮑﺮﺷﺎﻥ

ﺣﺮﻑ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺭﺍﻫــﻢ ﻧﺪهد
ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ یک شبه ﺩﺭﻣﺤﻀﺮﺷﺎﻥ

آنقـدَر زُل بــه لب و چشـم زلالـش بـزنم
ﺗﺎ ﮐـﻪ ﻣﺴﺘﻢ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻩ ﯼ ﺩﺭ ﺳﺎﻏﺮﺷﺎﻥ

ﮔﻠﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺳﺖ ﻭﮔﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ
ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﺷﺎﻥ

ﺗﺮﺳﻢ ﺁﺧـﺮ ﻫﻤـﻪ ﺭﺍ ﻣﺴﺖ ﻭ ﻫﻮﺍیی ﺑﮑﻨﺪ
ﺯﻟـﻒ بانـو ﻋﺴﻞ ﻭ ﺭﻭﺳـﺮﯼ ﺑــﺮ ﺳـﺮﺷﺎﻥ