مجنونم ﻭ به عشقت  مفتون و  ﻣﺒﺘﻼﺗﺮ
ﺁﺭﺍیه  ﻫﺎﯼِ    ﭼﺸﻤﺖ  ﺯﯾﺒﺎ   ﻭ   ﺩﻟﺮﺑﺎﺗﺮ

روزی که پا نهادی بر سایه سار چشمم 
شد رنگ‌ و روی دنیا رنگین و ﺑﺎ ﺻﻔﺎﺗﺮ

ﺍﺯﺑﺎﻍ رویت ای‌ گل، بُگْشا دریچه ای را
ﮐﺰ  ﺩﻟﮕﺸﺎﯼ  ﺷﯿﺮﺍﺯ   ﺑﺎﻍ   ﺗﻮ  ﺩﻟﮕﺸﺎتر

بادِ  صبایِ  عاشق   بوییده  دامنت  را
باشد نسیم  سرخوش ﺑﺎ ﺑﻮﯾﺖ ﺁﺷﻨﺎﺗﺮ

ﺩﺭ ﭘﺎﯼ  ﺑﯿﺴﺘﻮﻧﺖ  ﻧﺎﻟﯿﺪﻩ ام چو فرهاد
ﺩﺭ جای جایِ ﺻﺨﺮﻩ  ﺑﺎﺷﺪ ﺻﺪﺍ ﺭﺳﺎﺗﺮ

چنگ خمیده قامت چندان ﺻﺪﺍ  ﻧﺪﺍﺭﺩ
یعنی که دلسرودم ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺑﯽﻧﻮﺍﺗﺮ

در کوچه‌ ‌ باغ شعرم  بانو عسل نکرﺩﯼ
ﺍﻣﻮﺍﺝ‌  ﮔﯿﺴﻮﺍﻥ  ﺭﺍ  ﺑﺮ  ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎ  ﺭﻫﺎﺗﺮ