از زمـانی کـه بــه دنیـای دنی پا زده ام
در پیِ گـمشــده ام بـــــر درِ آیـا زده ام

دستِ توفان نتوانسته کــه از جـا بکَند
چادری را که حریفانه به صحرا زده ام

پا به پای دف و نی دربغل جنگل خیس 
نغمـه ی سازی از آواز پـــری هــا زده ام

بی محابایم و برساحل غفلت چوحباب
کلبـــه ی شیشه ایـم را لب دریـا زده ام

در شب حادثه بـر قایقی از بیم و امید
روی امـواج خطر تکیه به فـردا زده ام

آنچه شد موجب نابودی و پر پر شدنم
پر و بالی ست که با سرعت بالا زده ام

بس که از عمق  دلم  عاشق بانو عسلم 
بر سر کوی وفـا مانـده و در جـا زده ام