از زمانی که  به  دنیای  دنی  پا زده ام
در پیِ   گمشده ام   بر   درِ   آیا زده ام

موج  توفان  نتوانسته  کـه  از جـا بکَند
چادری را که سحر بر سر صحرا زده ام

پا به پای دف و نی دربغل جنگل خیس 
نغمه ی   سازی  از  آواز  پری ها زده ام

بی محابایم و برساحل غفلت چوحباب
کلبه ی  شیشه ایم را   لب دریا زده ام

در شب حادثه بـر قایقی از بیم و امید
روی امواج خطر تکیه  به فردا زده ام

آنچه شد موجب نابودی و پر پر شدنم
پر و بالی ست که با سرعت بالا زده ام

بس که از عمق دلم  عاشقِ بانو  عسلم 
بر سر کوی وفـا مانـده و در جـا زده ام