در شعر ِ پُر از بغضم  غم های کهن دارم
با همسر  ِ بیمارم صد سینه سخـن دارم

اندازه ی ِ افسوسم در  واژه  نمی گنجد
دلتنگیِ بی درمان دردیست که من دارم

در خلوت  ِ اقبالم  شمعی  نزند  سو سو
دنیای ِسیاهی را چون جامه به تن دارم

چون قاصـدکی تنها بی منزل و بی مأوا
گاهی گذر از دشت وگاهی به دمن دارم

در بال ِخیابانها می چرخم و می سوزم
وقتی حس ِ دیرینی  با پرسه زدن دارم

دلشوره ی  ِ پیوسته  آتش به دلم افکند
ای شعر ِ پُر از بغضم  غم های کهن دارم

بانو عسلم چندی در بستر ِ بیماری ست
از تاب و  تب ِ عشقم تاول به بدن دارم