ﺍﯼ ﯾﺎﺩِ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺳﺮﺕ ﺑﻮﺩ
ﺩﺭ ﮐـﻮﭼﻪ ﯼ ﻣـﺎ مِـثل ﻏــﺰﺍﻟﯽ ﮔـﺬﺭﺕ ﺑﻮﺩ

ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺍﻓﮑﻨﺪﯼ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﺭﻭﯾﺖ
خاکستر ﭘــﺮﭘــﺮ ﺷﺪﻩ ها ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑــﺮﺕ ﺑﻮد

هر چند که دور از نظر و  کـوی تو بودم
از حـال مـنِ بی سـر و سامان ﺧﺒﺮﺕ ﺑﻮﺩ

ﮔـﺮ ﺷﮑـﻮﻩ ﻧﮑــﺮﺩﻡ ﺷﺒﯽ ﺍﺯ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﺗﺎﺭﯼ
ﺭﻭﺷﻨﮕـــــﺮ ﺷﺒــﻬﺎﯼ ﺩﺭﺍﺯﻡ ﻗــــﻤﺮﺕ ﺑــﻮﺩ

آلــوچه ی خنــدان تـــو را دیـدم و گفتم
ای کــاش لبـم روی لــب پُـر ﺷﮑــﺮﺕ ﺑﻮﺩ

ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮﯼ ﭼـﺎﺩﺭﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺍﺑـــﺮﯾﺸﻢ ﺧﺎﻟــﺺ ﺑﻐــﻠﯽ ﺗـﺎ ﮐــــﻤﺮﺕ ﺑﻮﺩ

ﺟـــﺎﺭﯼ ﺷﺪﯼ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﭘـــﺮ ﺁﺏ ﺯﻻﻟﯽ
ﺍﺯ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﺣـﻮﺽِ ﺑـﺪﯼ ﻫﺎ ﺣـﺬﺭﺕ ﺑﻮﺩ

ﭘﺮ ﮐـــــﺮﺩ ﺳﮑــﻮﺗﯽ ﻫﻤـــﻪ ﯼ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫـﺎ ﺭﺍ
بانـو عسلم ﻭﻗــﺖ ﺩﻋـــــﺎﯼ ﺳﺤـﺮﺕ ﺑﻮﺩ