آرزو  دارم  که با  ﻻﻻﯾﯽ ﺍﺕ ﺧﻮﺍﺑﻢ‌‌  کنی
یعنی از برق  نگاهت  غرقِ  مهتابم  کنی

چالِ رویِ گونه‌هایت می برَد از دل قرار
رو به رویم خنده‌میکردی‌که بی‌تابم کنی

کرده ای انگور لـب ها را شـراب خـانگی
تابه یک ساغر خراب از باده یِ نابم کنی

می زنم  تیپا به زیرِ سور و ساتِ  زندگی
من نه آن باشم که رامِ رسم و آدابم کنی

دانه یِ بی‌ریشه ای بودم به‌دور از آفتاب
گوشه یِ باغِ تو روییدم  که سیرابم کنی

در نبودت پشت پلک پنجره یخ کرده ام 
کی تو می آیی که با  هُرم  تنت آبم کنی
 
مِثل‌عیسایِ‌مسیحی‌تا تویی‌روح‌القدوس
بی نیاز از بسته هایِ قرص اعصابم کنی

چاره ام بانو عسل درشهد لب‌های تو بود
نوش دارویم  نمی دادی که سهرابم کنی