آرزو  دارم  که با  ﻻﻻﯾﯽ ﺍﺕ ﺧﻮﺍﺑﻢ‌‌  کنی
دائم  از برق  نگاهت  غرقِ  مهتابم  کنی

سیب نازِ  گونه‌هایت می بَرَد از دل قرار
رو به رویم خنده‌میکردی‌که بی‌تابم کنی

کرده ای انگور لـب ها را شـراب خـانگی
تابه یک ساغر خراب از باده یِ نابم کنی

دانه یِ بی‌ریشه ای بودم به‌دور از آفتاب
گوشه یِ باغِ تو روییدم  که سیرابم کنی

یخ زدم  از  دوری  آغوش گرمت  بارها
کی تو می آیی که با  هُرم  تنت آبم کنی

مِثل‌عیسایِ‌مسیحی‌تا تویی‌روح‌القدوس
بی نیاز از بسته هایِ قرص اعصابم کنی

چاره ام بانو عسل درشهد لب‌های تو بود
نوش دارویم  نمی دادی که سهرابم کنی