ﻫــﺮ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐــﻪ به سوی ﺩﻝ ﻣــﻦ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﯼ
کمــرم ﺭﺍ ﭼـــﻮ ﮐﻤــﺎﻥ ﺍﺯ ﺧـﻢ ﺍﺑــــﺮﻭ ﮐﺮﺩﯼ

ﺁن چه ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺗــﻮ ﺷﺪ باعث ﺁشفتگی ام
ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺑﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ بافه ی ﮔﯿﺴﻮ ﮐﺮﺩﯼ

گــذر از شعر و غــزل کردی و با عِطر نفس
دفتر ﺧﺎﻃـــﺮﻩ ﺭﺍ ﺧّـــﺮﻡ ﻭ ﺧـــﻮﺷﺒﻮ ﮐﺮﺩﯼ

بــردی از عشوه گــری از دلـــم آرام و قرار
ﺩﺍﻣـــــﻦ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳـﺮِ ﺯﺍﻧـــــﻮ ﮐـــﺮﺩﯼ

آن همه بوی خوش از دامن پُرچین ﺗﻮ ﺑﻮﺩ
شب ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻫﻢ ﺍﮔـــﺮ ﺑﺎ ﮔﻞِ ﺷﺐ ﺑﻮ ﮐـﺮﺩﯼ

مثل ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻬـــﺎﺭﯼ ﮐـــﻪ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﺑــــﻪ ﮐـــﻮﯾﺮ
ﺩﺭ ﺩﻝ ﭘﺮ ﻋﻄﺸﻢ ﺭﯾﺸﻪ ﺑﻪ ﻫــــﺮ ﺳﻮ ﮐﺮﺩﯼ

گــرچه بــر روی لبت زل زدم از راه هــوس
خواهشی از تو نکـــردم ﮐــــﻪ ﻫﯿﺎﻫﻮ ﮐﺮﺩﯼ

زدﯼ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ گوشه ی چشم
مهــــربانو عسلم ﺍﺯ جمبل و جــاﺩﻭ ﮐـــﺮﺩﯼ