ﺑﺎ  ﻧﮕﺎﻩ ِ نافذﺕ  ﺍﻋﺠﺎﺯ  ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ که ﭼﻪ
دلبرانه  ﻋﺸﻮﻩ ﺭﺍ  ﺁﻏﺎﺯ  ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ  ﮐﻪ ﭼﻪ

می زدم وقتی قدم در  کوچه ی‌ باغ ارم
پشت پَرچین روبرویم ﻧﺎﺯمیکرﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ

درﺳﺤﺮﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﮔﻞ ﺩﻝ ﻣﯽﺭﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯﻧﺴﯿﻢ
ﺩﮐﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ چه

ابتدا  ‌تا   انتهایِ  کوچه یِ  رندان  به  ناز
دلبری ازخواجه ی ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻣﯽﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ

سوگلِ   اردیبهشتی   پشت   باغِ    دلگشا 
کویِ سعدی را پُراز آواز می کردی که چه

درهوایت دف‌به دف بر وزن باران میزدم
سیم ناکوکِ غزل را ساز می کردی که چه

یک قفس پَر ازپرستوی مهاجرمانده است
با کبوتر صحبت از پرواز  میکردی که چه

در جواب شعر باران خورده ام  بانو عسل 
ﺁنهمه ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺍ  ﺍﺑﺮﺍﺯ  ﻣﯽ ﮐﺮﺩی که چه