شب که پریشان بشود زلفِ خم سیاه تو
ستاره چشمک بزند به قرصِ روی ماه تو

چهره‌‌ ی زیبای تو‌  شد آینه‌ ی جام جمم
تاچه به روزم آورد چشم ولب و نگاه تو

قسم به عطرِ صبحدم ای که آید از باغ ارم 
بوی نسیم دیگری خوش وزد‌ از پگاه تو

زل زده ام به غنچه یِ باغِ شکوفایِ لبت
دل ببرد  از همگان  خنده ی  گاه  گاه تو

پریدم از دست قفس تا لبه ی پنجره ات 
مرغکِ  طوفان زده ای آمده  در  پناه تو

سوگلِ  نازِ  دلربا از  همه سو  احاطه ای
کس نتواند  بکند  رخنه  به  جایگاه   تو

منتظرم  که ابتدا حلقه ی  در   را  بزنی
تا غزلی ناز و جوان سر  بِبُرم به راه  تو

ترسم‌ اگر ای عسلم چاره یِ  دردم  نکنی
بی حد  و  اندازه  شود آه  من و گناه تو