عشقش از هـــر روز دیگــر بیشتر
می زنــــد در استخـــوانم ﻧﯿـﺸﺘﺮ

هـر کسی دارد بـه دل انـدیشه ای
در وصالش مــن خیال اندیش تر

آن چنــان دل می ربایـــد با نگـاه
کز وجودم میشوم بی خویش تر

گفتـم آخـر می رود از خــاطــرم
در نبـودش دل بـه فـردا ریش تر

یک نفس چشـم انتظاری می کند
لحظـه را پیوسته پـر تشویش تر

دسـت رد دلبـر زنـد بــر سینـه ام
گـر گـذارم پـا به سویش پیش تر

بی قــــرارم می کنـــد بانـو عسل
او دوان و من پی اش درویش تر