عشقش از هـــر روز دیگــر بیشتر
می زنــد بــر قلــب تنگــم ﻧﯿـﺸﺘﺮ

هـر کـسی دارد به دل انـدیشه ای
در وصالش مــن خیال اندیش تر

آن چنــان دل برده از  من با نگاه
کز وجود خود شدم بی‌خویش تر

گفتـم آخـر می رود از خــاطــرم
در نبـودش دل بـه فـردا ریش تر

یک نفس چشـم انتظاری می کند
لحظـه را پیوسته پـر تشویش تر

دسـت رد دلبـر زنـد بــر سینـه ام
گـر گـذارم پـا به سویش پیش تر

بی قــــرارم می کنـــد بانـو عسل
او دوان و من پی اش درویش تر