عشقش از  هر  روز دیگر  بیشتر
می زند   در  عمق  جانم   ﻧﯿﺸﺘﺮ

هرکسی دارد بـه دل  انـدیشه ای
در  وصالش من خیال اندیش تر

بی خبر دل را به یغما برده است 
آنچنان کزخود شدم بی‌خویش تر

گفتم  آسان  می رود  از خاطرم
در نبودش دل  به  فردا ریش تر

دست  رد ترسم  زند بر سینه ام
گر گذارم پا  به  سویش پیش تر

می دواند سر    مرا   بانو  عسل
تاکه باشم در پی اش درویش تر