از خشم ستم تاب و توانی به تنم نیست
یعنی که نشان از  رمقی در  بدنم نیست

عمری ست اسیر ِ شب  ظلمانی  محضم
در بحرِ سیاهی خبر از خویشتنم نیست

یارانِ اجل ‌ دور  و  برم  نیزه به  دستند
در دست قفس فرصت پرپر زدنم نیست

از‌ دد صفتان‌ شکوه‌  نباید ‌ که جوابم
جز ضربه ی باتوم و لگد بر دهنم نیست 

بیداد ِ زمان  حکم   به   اعدام  قلم  داد
فریاد به دل هست و زبان سخنم نیست

از بس که  ریا در ده ‌‌ ما  تفرقه  انداخت
انگار که همسایه ی من هم وطنم نیست

بانو  عسلم  دشت ِ  تنم  را  بزنی  شخم
جز  بوی  دلاویز  تو‌  در  پیرهنم  نیست