ﺁن که عمری کرده منزل در  زوایای ﺩﻟﻢ
می کند از بی وفایی اوج غم را شاملم

مانده ام از بیقراری روزها چشم انتظار
تا که شاید رد شود از رو به روی ﻣﻨﺰﻟﻢ

گِرد رویش بارها پر می زدم پروانه وار 
ﮔﺮﭼﻪ می دانستم آخر ﺑﺮ ﻣﺪﺍﺭﯼ ﺑﺎﻃﻠﻢ

هر زمانی گفتم از حال ِ پریشانم بپرس
ﻣﺎﺿﯽ ﻭﻣﺴﺘﻘﺒﻞ ﺁﻣﺪ ﺟﺎﯼِ ﻓﻌﻞ ﻭﻓﺎﻋﻠﻢ

کس دراین آشفتگی‌هااندکی‌ جمعم نکرد 
بسکه درهم برهم و چون تکه‌های پازلم

ﺳﺎﻗﯿـﺎ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺁﺗﺸﮕـﻮﻥ ﺑﮕـﺮﺩﺍﻥ ﭼـﺎﺭﻩ ﺍﯼ
تامگر در بی حواسی حل بگرﺩﺩ ﻣﺸﮑﻠﻢ

کشتیِ بی بادبان افتـاده در گــرداب غم
میکند طوفانِ برپا گشته دور از ساحلم

خرمن گلواژه ام را بخت  و اقبالی نبود
با دم‌ داس‌ خزان از بن درو شد حاصلم

یک نفس بانو عسل بر ﺭﻭﯼ ﺧﺎﮐﻢ ﭘﺎ ﺑﻨﻪ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﺭ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﮔُﻞ ﺑﺮﻭﯾﺪ ﺍﺯ  ﮔِﻠﻢ