ناچــار نبـاشی ﮐـــﻪ بــه ﺍﮐــﺮﺍﻩ ﺑﯿﺎیی
یا آن کــه کمی با دل مــن‌ راه بیـایی

ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻫﺎ ﺍﺷﮏ ﻣﻦ ﻭ ﺭﻭﺩ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ
ﺟـــﺎﺭﯼ ﺷـﻮﺩ ﺁﻧﮕـﺎﻩ ﮐـــﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

هـرچند نیایی بـه دلـم باز امید است
ﺑﺮﻗﯽ ﺑﺰﻧﯽ ﺩﺭﺷﺐ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

ﺷﺐ ﺭﺍ به نگاهی بشکن ﺍﯼ ﻣـﻪ ﺗﺎﺑﺎﻥ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐــﻪ ﺑــﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺩﺭ ِ ﺩﺭﮔـﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

بین ﻣﻦ ﻭﺗﻮﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺒﻨﺎﯼﺟﺪﺍییﺳﺖ
ﺁﺧــﺮ ﻧﻪ ﺑـﺮﺁﻧﯽ ﮐـﻪ ﺗـﻮ ﮐــﻮﺗﺎﻩ ﺑﯿﺎیی

ﺩﺭگریه ودرﻫﻖ ﻫﻖ ﺑﻐﺾ ﻣﻦِ خسته
پیــوسته ﻭ ﭘﯿـﻮﺳﺘﻪ تــر از ﺁﻩ ﺑﯿﺎیی

ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ ﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺮﻡ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎﺭﺍ
ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺰﻧﯽ ﺑــــﺮ ﺩﺭ ﻭ ﺩﻟﺨــﻮﺍﻩ ﺑﯿﺎیی

بانـو عسلم بـا همــه ی تاب و تــوانم
ﺁﻫﯽ ﮐﺸـﻢ ﺍﺯ ﺩﻝ ﮐـــﻪ ﺗـﻮ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﯿﺎیی