دانم  که دل افسرده و  بیمار بمیرم
ﺍﺯ درد ﻭ ﻏﻢ ﻭ  ﻧﺎﻟﻪ ﯼ  ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

ازحال خرابم احدی  نیست خبردار
آسیمه سر و بیکس و بی یار بمیرم

در باغ پر ازلاله ونسرین به دلم ماند
بر    دامنِ    ابریشمِ    دلدار   بمیرم

 ای  نم نم  باران  به بهاران نرسیدم 
تا  در بغل غنچه ی  بی خار   بمیرم

ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺯﻟﺰﻟﻪﯼ ﻧﺎﻟﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ
بی زمزمه   در   ﮐﻠﺒﻪ ﯼ   ﺁﻭﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ

دلگیر تر از حسرت پروانه ی بی پر
در پیله ای از غصه یِ کشدار بمیرم 

در مسلخ بیدادِ غم و اینهمه غصه 
از دوری    بانو   عسلم   زﺍﺭ ﺑﻤﯿﺮﻡ