چشم نازش از قشنگی بی نیازش کرده بود
هم نشینِ غنچه هایِ  نیمه بازش  کرده بود

با نگاهِ بی بدیل از  مرد‌  و  زن دل می ربود
پنجه های باغبان از بس که نازش کرده بود

گوشه یِ  باغ  اقاقی  پشت  پرچین  خیال
قطره هایِ  ریز  شبنم  دلنوازش  کرده  بود

من همان آواره یِ  شهرم  که بختم  را سیاه
در شب یلدا  از  آن  زلفِ  درازش کرده بود

های وهویِ نایِ نی از بی قراری روز و شب
سینه ام را خانه ی سوز و گدازش کرده بود

می شدم  در‌  زیر  باران  شاهد رنگین کمان
آسمان  را  آبی  از  چادر نمازش  کرده  بود

شهره ی  شهرِ  غزل  در دلبری  همتا نداشت
اوج مستی های دوران یکه تازش کرده بود

گفته بودی در‌ غزل ‌ کم  گفتم  از  بانو عسل
عاشقان را بی خبر از رمز و رازش کرده بود